Από τον ALi Mathloum
Ξέχασα στην κριτική μου να αναφερθώ σε αυτή την σκηνή. Και της αξίζει μια πολύ πιο ξεχωριστή αναφορά.
Καθώς η σκηνή αυτή θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο εμβληματικές του 21ου αιώνα στον κινηματογράφο. Όπως όλες αυτές που ξέρουμε και δεν έχουμε ξεχάσει.
Τέτοιο epicness και κορύφωση ταινίας δε συναντάς συχνά.
Ο τρόπος που ο Φοίνιξ μισοδακρυσμένος με αυτό το μελαγχολικό βλέμμα εκτελεί την τελετουργία του να “σκοτώσει” τον Άρθουρ και να γεννήσει τον Τζόκερ ήταν απαράμιλλος.
Όταν σηκώθηκε από τις στάχτες ήταν πλέον ένας άλλος άνθρωπος και το επισφράγισμα αυτού βάφτηκε κυριολεκτικά με ένα χαμόγελο από αίμα.
Αξίζει ένα ξεχωριστό Όσκαρ μόνο για αυτήν την σκηνή, στον σκηνοθέτη που οραματίστηκε τόσο καυλωτικό σινεμά και στον Φοίνιξ που διαπέρασε κάθε αμυντικό μας μηχανισμό και μας έκανε, έστω στα κρυφά, να σηκώσουμε τη γροθιά και ίσως να συμπονεσουμε τον υποτιθέμενο “κακό” της ιστορίας…
Πάλι σηκώθηκε η τρίχα μόνο που θυμήθηκα αυτή τη σκηνή.
Δείτε ακόμη>> Ένα instant classic που τα κατάφερε – Κριτική για τη νέα ταινία Joker
