Τι κακό κι αυτό με μας τους ανθρώπους. Δύσκολα αποχωριζόμαστε οτιδήποτε. Μάλλον είναι το συναίσθημα της απώλειας. Ή το ότι φαίνεται πως χάνουμε κάτι και σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει. Δεν πετάμε παλιά αντικείμενα, δε σβήνουμε φωτογραφίες. Δεν αφήνουμε ανθρώπους που πλέον δεν έχουν θέση στη ζωή μας. Αντίθετα τους κρατάμε εκεί, χωρίς να έχει νόημα, απλά και μόνο γιατί δεν είμαστε αρκετά δυνατοί να πούμε εκείνο το «αντίο».
Λάθος παιχνίδι, μάτια μου, εδώ δε χωρούν εγωισμοί.
Υπάρχουν σχέσεις που τελειώνουν άδοξα. Που τελειώνουν μέσα σε μία στιγμή ή που ο χωρισμός φτάνει να διαρκεί σχεδόν όσο ολόκληρη η σχέση. Τσακωμοί, φασαρίες, ανωτερότητα, μετρημένη στάση∙ όταν δύο άνθρωποι χωρίζουν, δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος για να πάρει ο καθένας τον δρόμο που ξάφνου χώρισε σε δύο διαφορετικά μονοπάτια.
Απίστευτα δύσκολο να πάρεις την απόφαση πως αυτό ήταν, δεν πάει άλλο, ακόμα πιο δύσκολο να το καταλάβεις και να το συνειδητοποιήσεις ειλικρινά. Ωστόσο κάποιοι λόγοι σε οδήγησαν εκεί, κάποιο πρόβλημα υπήρξε και σας διέλυσε. Πώς γίνεται κάποιοι τόσο εύκολα να το αγνοούν;
Το να αγνοείς το πρόβλημα κι επιδεκτικά να το κρύβεις κάτω απ’ το χαλί, δεν είναι παρά μόνο η πρώτη φάση, η πιο αθώα. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απ’ το να παρουσιάζεται προκλητικά, να το αναγνωρίζεις κι υποθετικά να το αφήνεις να σε νικήσει. Με απλά λόγια, χωρίζεις. Και μετά; Αφελώς νομίζεις πως μπορείς να του τη φέρεις, πως εσύ κι η σχέση σου είστε πιο δυνατοί. Ίσως να είστε. Αξίζει σίγουρα άλλη μια προσπάθεια, μια επανασύνδεση. Αλλά όταν βλέπεις πως αντί να το νικάς, το δυναμώνεις, τότε τι κάνεις; Χωρίζεις και ξαναπροσπαθείς; Τρίτη φορά; Τετάρτη; Κάπου το νόημα χάνεται, κάπου η σχέση είναι ξεκάθαρα προβληματική κι ας μην έχεις το κουράγιο να το παραδεχτείς. Κάπου ήρθε η ώρα να παραδώσεις τα όπλα.
Το να χωρίζεις και να τα ξαναβρίσκεις με τον άλλο κάθε τρεις και λίγο, αποδεικνύει πως κανέναν απολύτως λόγο δεν έχετε να είστε μαζί. Είναι αφελές να λες πως αγαπιέστε κι όλα ξεπερνιούνται. Η αλήθεια είναι πως αν αγαπιόσασταν όντως τόσο πολύ, απλά δε θα χωρίζατε. Δεν είναι παιχνίδι οι σχέσεις, δεν είναι αστείο το να λες «χωρίζουμε» απέναντι σε κάθε δυσκολία. Θέλει προσπάθεια κι υποχώρηση, θέλει πείσμα και συναίσθημα. Αν θεωρείς πως «δεν πειράζει, μωρέ, ας χωρίσουμε επειδή θύμωσα και μετά ξέρω πως θα τα ξαναβρούμε», μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει σχέση -και το χειρότερο, ίσως ταλαιπωρείς και κάποιον άλλο αθώο που υπομένει τα καπρίτσια σου. Ώρα να το δεις αλλιώς το θέμα, ώρα να αλλάξεις κοσμοθεωρία.
Φαύλος κύκλος οι επανασυνδέσεις χωρίς νόημα. Δε φτιάχνουν τη σχέση, κάνουν κάθε χωρισμό και πιο δύσκολο. Λίγη-λίγη η εμπιστοσύνη χάνεται παρασέρνοντας μαζί τον έρωτα. Μετά από ποιο «χωρίζουμε» ξυπνάς και καταλαβαίνεις πως όντως το εννοείς; Μόλις το πάρεις εσύ στα σοβαρά, ετοιμάσου να εξηγήσεις και στον άλλο πως είναι οριστικό. Θα του πάρει πολύ περισσότερο καιρό να το αποδεχτεί από όσο νομίζεις.
Υπάρχουν λόγοι που σε οδηγούν να χωρίσεις κι ενώ είναι πραγματικά σπουδαίο να κάνεις ειλικρινή προσπάθεια να τους αντιμετωπίσεις, μετά από κάποιο σημείο απλά δεν έχει νόημα. Κι όχι να τα παρατάς με την πρώτη δυσκολία ούτε να βλέπεις πως κάτι αξίζει, αλλά δεν το προσπαθείς αρκετά. Απλά το συνεχές «μαζί-χώρια» είναι άσκοπο, κουραστικό και ψυχοφθόρο.
Μια τέτοια σχέση μόνο κακό κάνει και στους δύο, σε βάζει στη διαδικασία να προσπαθείς να έρθεις κοντά, όταν στη πραγματικότητα απλά συνεχίζεις να απομακρύνεσαι. Θα είναι πολύ σκληρό το τέλος όταν συνέχεια προσπαθείς να το καθυστερήσεις. Το τελειωτικό θα είναι αβάσταχτο. Γιατί να μην προστατέψεις τον εαυτό σου, γιατί να μην κάνεις μια τελευταία χάρη στη σχέση σου; Είναι άδικο να αφήνεις τα φριχτά «αντίο» να διαλύσουν κάθε ευτυχισμένη «καλημέρα».
Θέλει πολύ κουράγιο να αποδεχτείς πως η σχέση σου τελείωσε. Θέλει γερό στομάχι και γνωρίζεις ήδη απ’ την αρχή πως θα πληγωθείς. Αξίζει, όμως, ένα πονεμένο τέλος, αρμόζει στην ιστορία που χτίσατε μαζί. Ξέρεις ότι είναι το σωστό, αυτό που είναι καλύτερο και για τους δύο. Θα βγείτε λιγότερο τραυματισμένοι, θα σωθούν περισσότερες αναμνήσεις, θα επιβιώσει λίγη περισσότερη αγάπη.
Άφησε τις απελπισμένες προσπάθειες για πιο ρηχούς έρωτες. Για τον δικό σου, ένα «αντίο» είναι αρκετό.
Έτσι τελειώνει κάθε σπουδαία ιστορία, με έναν απλό μοναδικό επίλογο.
Κείμενο: Νεφέλη Κομματά- pillowfights
