Ο Σπύρος Μπιμπίλας μίλησε για άγνωστες πτυχές της ζωής του και η απόφασή του να αποτεφρωθεί
Καλεσμένος στην εκπομπή «Μεσάνυχτα» βρέθηκε ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο οποίος μίλησε για άγνωστες πτυχές της ζωής του από την αρχή της καριέρας του μέχρι και σήμερα που διαχειρίζεται τη μεγαλύτερη κρίση του θεάτρου. «Όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου ξέραμε ότι υπάρχει ανοχή σε δυσάρεστες καταστάσεις. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι πίσω από κλειστές πόρτες και κλειστά καμαρίνια γίνονται αυτά που μαθαίνουμε. Μένουμε όλοι άναυδοι» επεσήμανε ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών.
«Άκουσα τελευταία ότι είμαι εθισμένος στα κανάλια. Με κατηγορούσαν γιατί πάω στα πάρτι και στις κηδείες. Θα πρέπει να ντρέπονται όσοι λένε πως πάω στις κηδείες για να φωτογραφηθώ. Μήπως έχουν έρθει στις κηδείες που ήμασταν μόνο τέσσερις άνθρωποι; Ή μόνο εγώ και η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας; Εμένα μέλημά μου είναι να βοηθάω όσο είμαι καλά» πρόσθεσε.
Θυμήθηκε τον πατέρα του που τον έχασε σε ηλικία 10 ετών και εξήγησε πώς το γραφείο τελετών της γιαγιάς του τον έχει εξοικειώσει με τον θάνατο. «Είχα μαγευτεί από το σινεμά μικρός. Ήταν μέσα στο dna μου. Η μαμά μου όταν τελειώσαμε τη δραματική σχολή, έγινε η μοδίστρα μας, η καθαρίστριά μας, γιατί ήξερε ότι ήμουν ευτυχισμένος. Ο μπαμπάς μου δεν πρόλαβε, άκουσε μόνο τις ιδέες μου και έλεγε: “θα μας χαλάσει τα χαρτιά”. Έφυγε όταν ήμουν 11, από καρκίνο του πνεύμονα. Είδα τον πατέρα μου με το τσιγάρο στο στόμα να πεθαίνει και έτσι έγινα της υγιεινής».
Η απόφασή του να αποτεφρωθεί
«Γεννήθηκα μέσα στον θάνατο. Μέσα σε ένα γραφείο κηδειών της προγιαγιάς μου που είχε χάσει έξι παιδιά. Ήταν ένας ήρωας απίστευτος. Έλεγε “μα δεν πεθαίνει και κανένας;”. Παίζαμε κρυφτό μέσα στα φέρετρα. Γαλουχήθηκα μέσα σε αυτό. Κατάλαβα ότι αυτό είναι κάτι φυσιολογικό. Είμαι κατά των νεκροταφείων. Πιστεύω ότι αυτά πρέπει να είναι χώροι αναψυχής. Έχω αφήσει εγγράφως που θα πάει η στάχτη μου. Σε ένα μικρό εκκλησάκι στον Προφήτη Ηλία στη Γλυφάδα και από πάνω θέλω να μου βάλουν ένα δεντράκι, μία αροκάρια» συμπλήρωσε.
Παράλληλα, ο Σπύρος Μπιμπίλας μοιράστηκε ανέκδοτες ιστορίες θεατρικού παρασκηνίου και δάκρυσε όταν περιέγραψε ένα περιστατικό που δεν συγχώρησε ποτέ στον εαυτό του. «Όταν ήμουν μικρό παιδάκι, με είχε στείλει η μαμά μου να αγοράσω ψωμί. Την ώρα που το κρατούσα, πέρασε ένα παιδί με καρότσι και μου ζήτησε να του δώσω λίγο και δεν του έδωσα. Από τότε με έχει στιγματίσει. Το θυμάμαι κάθε φορά. Φοβήθηκα μην μου πει η μαμά μου γιατί έκοψα το ψωμί. Αυτή την εικόνα δεν μπόρεσα να την ξεπεράσω ποτέ. Έχει γίνει πριν από 60 χρόνια. Από αυτό που δεν έδωσα τότε, θέλω να δίνω τώρα».
